حضرت امیر -ع- بینای غیب و شنوای وحی

در خطبه قاصعه که خطبه پنجاه و هشتم نهج البلاغه است  امیرالمؤمنین علیه السلام از خود خبر مى دهد که :  «أرى نورالوحى والرسالة و اشم ریح النبوة» ,  و نیز در همان خطبه آمده است  که حضرت  نبى صلى الله علیه و آله و سلم به وصى علیه السلام فرمود :  «انک  تسمع ما اسمع و ترى ما أرى الا انک  لست  بنبى» .  على علیه السلام را فضل نبوت نیست  ولى به نور ولایت  مى شنود آنچه را رسول صلى الله علیه و آله و سلم شنیده است  و مى بیند آنچه را که رسول مى بیند .

مسعودى در مروج الذهب  از سبط اکبر رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم امام حسن مجتبى علیه السلام نقل کرده است  که آن جناب  پس از شهادت وصى علیه السلام در وصف  آن حضرت  و رحلت  او فرمود :  والله لقد قبض فیکم اللیلة رجل ما سبقه الاولون الا بفضل النبوة و لا یدرکه الاخرون , الخ این کلام امام مجتبى علیه السلام است  که احدى از پیشینیان یعنى انبیاء و اوصیاء و اولیاء بر او سبقت  نگرفته اند مگر به فضل نبوت».

(علامه حسن زاده آملی/ نهج الولایه، ص109)

امام حسن مجتبی علیه الصلاه و السلام

"أَنَّ الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ ع کَانَ إِذَا تَوَضَّأَ ارْتَعَدَتْ مَفَاصِلُهُ وَ اصْفَرَّ لَوْنُهُ فَقِیلَ لَهُ فِی ذَلِکَ فَقَالَ حَقٌّ عَلَى کُلِّ مَنْ وَقَفَ بَیْنَ یَدَیْ رَبِّ الْعَرْشِ أَنْ یَصْفَرَّ لَوْنُهُ وَ تَرْتَعِدَ مَفَاصِلُهُ".
ترجمه : امام حسن -علیه الصلاه و السلام- هنگامی که وضو می گرفتند، بدنشان می لرزید و رنگشان زرد می شد. از ایشان در مورد این تغییر حالت سوال کردند و ایشان جواب دادند : «بر کسی که در پیشگاه پروردگار عرش قرار می گیرد، حق این است که رنگش زرد شود و بدنش بلرزد.
بحارالانوار، ج۴۳، ص۳۳۹

رحمتی به نام حسین ع

《وُجِدَ عَلَى ظَهْرِ #الْحُسَیْنِ_بْنِ_عَلِیٍّ یَوْمَ الطَّفِّ أَثَرٌ فَسَأَلُوا زَیْنَ الْعَابِدِینَ ع عَنْ ذَلِکَ فَقَالَ هَذَا مِمَّا کَانَ یَنْقُلُ‏ الْجِرَابَ عَلَى ظَهْرِهِ إِلَى مَنَازِلِ الْأَرَامِلِ وَ الْیَتَامَى وَ الْمَسَاکِینِ》.
(ترجمه : در روز عاشورا بر کمر امام حسین ع اثری دیده شد. از امام سجاد ع در مورد آن پرسیدند و حضرت ع جواب دادند : «این به دلیل حمل بار بر پشتشان به منازل بیوه ها و یتیمان و مساکین است»).

بحارالانوار، ج44، ص190

پیامبر اکرم ص رحمت برای عالمیان است

[در ضمن حدیثی که حضرت جبرئیل ساکنین ابواب هفتگانه جهنم را برای حضرت رسول ص بر می شمارد] :

فقال [النبی ص] : «یا جبرئیل أخبرنی عن الباب السابع». فقال [جبرئیل]  : «هی اهل الکبائر من امتک، الذین ماتوا و لم یتوبوا». فخرّ النبی ص مغشیا علیه فوضع جبرئیل راسه فی حجره حتی افاق. فلما افاق قال : یا جبرئیل عظمت مصیبتی و اشتد حزنی و أ و یدخل من امتی النار؟ قال : «نعم اهل الکبائر من امتک». ثم بکی رسول الله ص و بکی جبرئیل و دخل رسول الله ص منزله و احتجب عن الناس ... و لم یکلم احدا و یاخذ فی الصلاه و یبکی و یتضرع الی الله تعالی ....».

(ترجمه : حضرت رسول ص فرمود : «ای جبرئیل از باب هفتم جهنم برایم بگو». حضرت جبرئیل جواب داد : «این باب برای کسانی از امت توست که اهل گناه کبیره بودند و بدون توبه از دنیا رفتند». پس حضرت رسول ص بی هوش بر زمین افتاد. جبرئیل سر حضرت ص را به دامن گرفت تا به هوش آمد. وقتی به هوش آمد، فرمود : «ای جبرئیل مصیبت من بزرگ و اندوه من شدید شد. آیا از امت من کسی به آتش وارد می شود؟». جبرئیل جواب داد : «بله کسانی از امت تو که اهل گناه کبیره باشند». سپس حضرت ص گریه کرد و جبرئیل گریه کرد و حضرت رسول ص به منزل رفت و از مردم دوری جست .... و با احدی سخن نمی گفت و به نماز مشغول می شد و گریه می کرد و به خداوند تعالی تضرع می جست ...».

علم الیقین، فیض کاشانی، ج2 ص1267 تا 1274 

حضرت فاطمه سلام الله علیها

معانی الاخبار، ص۳۹۶ :
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏ خُلِقَ نُورُ فَاطِمَةَ ع قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ الْأَرْضَ وَ السَّمَاءَ ... قَالُوا یَا نَبِیَّ اللَّهِ فَمَا کَانَ طَعَامُهَا قَالَ التَّسْبِیحُ‏ وَ التَّقْدِیسُ‏ وَ التَّهْلِیلُ‏ وَ التَّحْمِیدُ.

تسبیح و تقدیس الهی، تنزیه خداوند است. (البته در مورد تفاوتهای این دو بحثهایی بین علماء مطرح است). تهلیل الهی مفاد «لا اله الا الله» است و تحمید الهی مفاد «الحمدلله».

حقایق و معارف این اذکار غذای جسمانی نیستند، بلکه غذای روح انسان هستند. بیان این حقیقت که این معارف غذای #حضرت_زهرا -سلام الله علیها- بوده است، شاید اشاره به این نکته باشد که اگر مواد غذایی با پوست و خون انسان عجین می شوند، حقیقت روحانی حضرت زهرای مرضیه -سلام الله علیها- نیز با این معارف و حقایق عجین است. در دعای ندبه نیز شبیه این تعبیر در مورد وجود مقدس نبی اکرم -ص- و حضرت امیر -ع- ذکر شده است «و الایمان مخالط لحمک و دمک کما خالط لحمی و دمی».