امام خمینی، استاد، الگو و نعمت بزرگ الهی
در صدر اسلام، شیعیان خدمت معصومین –علیهم الصلاه و السلام- می رسیدند و به قدر قابلیتشان از گفتار و رفتار ایشان، اسلام را می آموختند و با الگو قراردادن این بزرگواران به کمال نزدیک می شدند.
در دوران غیبت، علماء ربانی و نواب خاص و عام معصومین –علیهم الصلاه و السلام- این مسئولیت را عهده دار بودند، امثال شیخ مفید که شاگردان بزرگی چون سید مرتضی و شیخ طوسی را تربیت کردند.
در دوران حکومت پهلوی نیز علماء بسیاری در قم و نجف بودند، اما شخصی که واقعا بتوان او را به عنوان الگو معرفی کرد و استاد تام نامید، امام خمینی است. مقام معظم رهبری فرمودند : «او [امام خمینی] به همه فهماند که انسان کامل شدن، علی‌وار زیستن و تا نزدیکی مرزهای عصمت پیش رفتن، افسانه نیست. ... . لمعات قرب حق را صاحبان بصیرت در چهره‌ی منور او دیدند و طعم برّ الهی را که در حیات و ممات بر او می‌بارید، همه چشیدند. (23 تیرماه 1368؛ پیام ایشان به مناسبت چهلم رحلت امام خمینی).
یک عالم متقی بصیر و فهیم مثل او را خدا به ما داد که نعمت بسیار بزرگی بود. عالم به احکام دین و معارف دین. فقط فقیه نبود، متکلم، فیلسوف، عارف و مفسر توانمندی بود. در اوج قدرت، اوج تقوا و ورع را داشت. آگاه به زمان و بصیر و در کمال عقل و حکمت بود. چنین کسی اسلام ناب و حقیقی را درک کرده بود و به ما آموزش داد. در همان زمان بسیاری سکوت کرده بودند و برخی علماء گریه می کردند که خمینی اسلام را سیاسی کرد. در چنین جوی که اسلام ناقص، تحریف شده و سکولار عرضه می شد، تبدیل به یگانه عصر خودش شد.
از سخنان، نوشته ها و رفتار او می توان فهمید که کوهی از ایمان و توحید بود. وقتی خطاب به خداوند –تبارک و تعالی- می فرمود : «ما هیچ نداریم. هر هست تویی»، از عمق وجود به آن اعتقاد داشت. این ایمان و توحید او برگفته از انس با قرآن و روایات و دقتهای عقلی-فلسفی و مشاهدات عرفانی بود.
از سوی دیگر فقیه بصیری بود که با آموزه های فقه، وظیفه خود را تشخیص می داد. تقدس فقه به این است که راه و سبک زندگی و وظیفه ما را از بدو تولد تا لحظه مرگ آموزش می دهد. فقیه متبحر بصیر و آگاه به زمانی چون او می توانست وظیفه خود را به درستی تشخیص بدهد و با ایمان و اخلاص، به درستی وظیفه خود را عمل کند و ذره ای سستی، تنبلی و ترس در انجام وظیفه به خود راه ندهد.
هویت یک روحانی، همان هویت یک نبی و رسول است، به این معنا که وظیفه روحانیون همان وظیفه انبیاء است. هیچ نبی نرفت در کلاس و و پستو فقط درس خواند و درس داد بلکه اصلاح جامعه و ایجاد تحول اجتماعی از اهداف اصلی انبیاء بود.
با اسلام شناسی و بصیرت به درستی وظیفه خودش را برای هدایت مردم و اصلاح جامعه تشخیص داد. در مقابل کاپیتولاسیون قیام کرد. در نجف فریاد می زد «علماء اسلام به داد اسلام برسید. دین مردم را دارند می برند. حالا من بیایم برای شما درس اخلاق بگویم. مهذب نیستیم که در فکر نیستیم». درد دل امام در سخنانشان در نجف از برخی حوزویان و علمایی که جز درس و بحث به فکر چیزی نبودند، خون بود. کسانی که یا وظیفه خود را تشخیص نداده بودند یا جرأت انجام وظیفه را نداشتند.
خداوند –تبارک و تعالی- هم به تلاش او برکت داد. انقلاب پیروز شد و انسانهای بسیاری با نفس روحانی او هدایت شدند از فسق و فجور به قله شهادت رسیدند. هدایت انسانهای بسیار به برکت او محقق شد و باکری‌ها، همت‌ها، بروجردی‌ها، چمران‌ها و ... شاگرد ایمان و اخلاص او بودند. کیمیاگری امام خمینی بود که از روحهای مسی، طلا ساخت.
ما بسیار خوشبخت هستیم که نعمت بزرگی چون این استاد و مرشد تامّ و الگو برای اسلام شناسی و هویت طلبگی را درک کردیم.
شکر این نعمتها یعنی شاگرد خوبی برای آنها بودند، یعنی استفاده تامّ از علم، ایمان و اخلاص ایشان. گاهی یک بچه ده دوازده ساله در گمنامی به وظیفه خود خالصانه عمل می کند و مورد رضای امام زمان عج قرار می گیرد، اما مثل من با سالها تحصیل و تدریس در حوزه و تالیف و تحقیق و شهرت و ...، مورد توجه حضرت عج قرار نمی گیرم.
