چگونه گناه انسان را به کفر می کشاند؟

اگر انسان مومن بعد از گناه و غفلت، پشیمان شد و توبه واقعی رخ داد، از آلودگی پاک می شود. «التائب من الذنب کمن لا ذنب له». (کافی، ج2، ص435).

اما روحیه پشیمانی در او تضعیف باشد و به قبح گناه و اشتباه خود اذعان نکند، کم کم قبح و زشتی گناه نزد او از بین می رود و تکرار آن برایش ساده می شود، همانطور که دروغ گفتن یا غیبت کردن برای برخی عادی بلکه عادت شده است. در این حالت، تعارض بین باور (ایمان) و عمل رخ می دهد، چرا که عمل او بر خلاف ایمان اوست.

اگر به خاطر ایمان، به قبح عمل خود اعتراف کند، باید نقص و عیب خودش را قبول کند، لکن ممکن است حب ذات و رهایی از عذاب وجدان مانع از این شود که ضعف خود را بپذیرد و از این جهت قبح عمل را انکار می کند تا ذات خود را مبرا کند و عذاب وجدانی نداشته باشد.

انکار قبح عمل با ایمان جمع نمی شود و در نتیجه دچار شبهه در ایمان می شود. کی گفته این فعل گناه است؟ کی گفته قرآن از سوی خداست؟ و ... . اینگونه می شودکه گناه انسان را به کفر می کشاند. «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوءَى أَنْ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَ کَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِءُونَ». (سوره مبارکه روم، آیه شریفه 10).

 

برگرفته از کلمات علامه مصباح –رحمه الله علیه- در کتاب به سوی او، ص259.