توجه به مناشی اراده برای تهذیب نفس

برای شکل گیری اراده، تصمیم و عزم جدی بر انجام اعمال صالح، پاک کردن روح از پلیدی ها و سلوک الی الله، باید به منشأهای اراده توجه ویژه ای داشت، یعنی تصور و تصدیق به فایده.

تصور :

اگر نسبت به امری تصور و ذهنیت وجود نداشته باشد، اراده ای نسبت به انجام آن شکل نمی گیرد.

به عنوان مثال کسی که مستحبات نماز را بلد نیست، اراده ای برای انجام آنها نخواهد داشت.

کسی که با فیلم، کتاب، دوست ناباب، محیط آلوده، شبکه معاند، کانال فاسد و ... فقط گناه و پلیدی را می بیند و می شنود و در ذهن او این امور به تصویر کشیده می شود، به شکل طبیعی گرایش به این امور و اراده این افعال ناشایست را خواهد داشت. در مقابل شخصی که به خاطر ارتباط با قرآن، دعا، افراد صالح، حضور در مجالس اهل بیت ع و مسجد، استفاده از شبکه ها و کانالهای مفید و ... اعمال پاک و اخلاق حسنه را می بیند و می شنود و تصور می کند، زمینه اراده اعمال صالح و دستیابی به اخلاق حسنه را در خود تقویت می کند.

فرق می کند انسان یاد خدا و اهل بیت ع باشد –که زمینه اطاعت الهی را شکل می دهد- یا یاد گناه و دنیا و مادیات. نقش شیاطین انس و جن در فضای حقیقی و مجازی این است که تصورات ما را به سمت امور پلید بکشانند و از یاد خدا و اهل بیت ع، ذکر مرگ و قیامت و توجه به اخلاق حسنه و اعمال صالح دور کنند.

تصدیق به فایده :

از سوی دیگر صرف تصور برای تحقق اراده کافی نیست و تصدیق به فایده نیز لازم است. اگر انسان در معرض دیدن و شنیدن فوائد گناه و دنیا گرایی –مثل خانه خوب و ماشین خوب و مشهور بودن و ...- قرار گیرد، گرایش به گناه و دنیا در او تقویت می شود.

اما اگر در معرض دریافت مطالب مفیدی در فوائد اخلاق حسنه، رفتار صالح، آخرتگرایی، سیروسلوک و ... قرار گیرد، زمینه برای اراده و عزم بر تهذیب نفس را خواهد داشت.

نتیجه آن که برای اصلاح نفس باید توجه ویژه به تصورات و تصدیقات خود داشت و شرایط و زمینه را برای تصور و تصدیق مطالب صحیح و مفید فراهم کرد و شرایط و زمینه دریافت امور منفی و پلید را از خود دور کرد.

آنچه می خوانیم، آنچه می بینیم، آنچه می شنویم، محیطی که در آن قرار دارم، افرادی که با آنها معاشرت داریم، کانال و گروهی که عضو آن هستیم و ... همه و همه نقش مهمی در تهذیب نفس و سیر به سوی خداوند –تبارک و تعالی- دارند.

معیار ایمان

میزان‌ لذتی که از #نماز ، #دعا و #ذکر_خدا می بریم به بهشتی بودن و میزان درجه ما در بهشت ارتباط دارد. 

تنها راه جمهوری اسلامی است

به برکت اغتشاشات اخیر ثابت شد حفظ #جمهوری_اسلامی تنها راه فرار از ویرانی و تجزیه ایران است.

#برای_ایران

انقلاب به ما چه داده است؟

• انقلاب چی بهتون داده که طرفدارش هستید؟
• عزت، شرف، حال خوب و ... خیلی چیزهای دیگه

                             
 

جان در راه حکومت اسلامی

ما جان دادن برای حکومت اسلامی را از مادرمان آموخته ایم.

#فاطمیه

#یا_فاطمه سلام الله علیها

آزادی پوشش و امنیت

حداقل در شرایط موجود فرهنگی – اجتماعی، روشن است که #آزادی_پوشش با #امنیت_اخلاقی برای بانوان (کلامی و گفتاری) قابل جمع نیست.

امنیت را قربانی نکنیم.

جانفشانی برای جمهوری اسلامی

روشن است که مهمترین برنامه اپوزیسیون بعد از براندازی، جنگ تمام عیار با دین و مظاهر دین –اعم از چادر و عمامه- است و ترویج حداکثری انواع فساد و فحشا.

همین دلیل کافی است تا جانمان را فدای #جمهوری_اسلامی کنیم.

بی خبری از واقعیت

اگر چشم به #فضای_مجازی داری، از فضای واقعی بی خبری.

و اگر چشم به عالم محسوس داری، از #عالم_معنا بی خبری و خدایِ قادرِ مهربانِ حاضر در همه جا را نمی بینی.

#خداشناسی

#اخلاق

چگونه گناه انسان را به کفر می کشاند؟

اگر انسان مومن بعد از گناه و غفلت، پشیمان شد و توبه واقعی رخ داد، از آلودگی پاک می شود. «التائب من الذنب کمن لا ذنب له». (کافی، ج2، ص435).

اما روحیه پشیمانی در او تضعیف باشد و به قبح گناه و اشتباه خود اذعان نکند، کم کم قبح و زشتی گناه نزد او از بین می رود و تکرار آن برایش ساده می شود، همانطور که دروغ گفتن یا غیبت کردن برای برخی عادی بلکه عادت شده است. در این حالت، تعارض بین باور (ایمان) و عمل رخ می دهد، چرا که عمل او بر خلاف ایمان اوست.

اگر به خاطر ایمان، به قبح عمل خود اعتراف کند، باید نقص و عیب خودش را قبول کند، لکن ممکن است حب ذات و رهایی از عذاب وجدان مانع از این شود که ضعف خود را بپذیرد و از این جهت قبح عمل را انکار می کند تا ذات خود را مبرا کند و عذاب وجدانی نداشته باشد.

انکار قبح عمل با ایمان جمع نمی شود و در نتیجه دچار شبهه در ایمان می شود. کی گفته این فعل گناه است؟ کی گفته قرآن از سوی خداست؟ و ... . اینگونه می شودکه گناه انسان را به کفر می کشاند. «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوءَى أَنْ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَ کَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِءُونَ». (سوره مبارکه روم، آیه شریفه 10).

 

برگرفته از کلمات علامه مصباح –رحمه الله علیه- در کتاب به سوی او، ص259.